Tweede helft van het semester

Na een geweldige week te hebben gehad in Chicago met Ilse ben ik inmiddels weer terug in Oxford. Deze keer zonder vertragingen of problemen. Vervolgens kwam ik er dinsdag achter dat ik donderdag al gelijk weer een tentamen had…oeps. Gelukkig ging het tentamen best goed.

Verder heb ik voor spring break er werk van gemaakt om een andere kamer te krijgen. Ik had het best naar m’n zin maar had toch wel wat dingetjes die ik liever anders zag. In Swing hall (nu mijn ex-residence hall) deel je de badkamer met de hele gang (zo’n 20 mensen) en mijn roommate had volgens mij nog nooit van schoonmaken gehoord. Verder had ik niet heel veel gemeen met mijn roommate, hij vond het vooral leuk om veel te gamen (League of Legends, geen idee wat het is maar het is in ieder geval heel verslavend volgens mij) en zo nu en dan een joint te roken. Ik heb het idee dat er hier meer geblowd wordt dan in Nederland, maar dat terzijde. Toen Joao Paulo ook nog eens aan mij vroeg of ik het zag zitten om met hem ergens te gaan samen wonen, was voor mij de keuze snel gemaakt. Ja laten we dat maar eens proberen. Dus na wat papierwerk en wat geregel zit ik nu in Flower Hall met Joao Paulo. Nu heb ik wel een leuke roommate, deze nieuwe kamer is een stuk praktischer ingericht en we delen de badkamer met twee andere studenten. Je hebt nu wel een inieminie badkamertje maar in ieder geval is het er gewoon schoon. De twee jongens waarmee we onze badkamer delen zijn er alleen nooit, dus de badkamer hebben we helemaal voor onszelf.

Na dus een paar drukke eerste paar dagen gehad te hebben (leren voor mijn tentamen) vond ik het wel alweer veel te lang geleden dat ik voor het laatst gebasketbald had. Dus ik ben lekker gaan basketballen, donderdag na m’n tentamen. Dat was weer heel leuk, eerste vier potjes allemaal gewonnen. Maar in het vijfde potje verzwikte ik mijn enkel. Gelukkig (of juist niet) heb ik al vaker m’n enkel verzwikt dus ik wist hoe ernstig het ongeveer was…Dat wordt nu en morgen half hinkelen, strompelen etc….yeej. Ik heb er over getwijfeld om naar de dokter te gaan, krukken zouden wel fijn zijn. Maar je kan alleen maar krukken krijgen als je een afspraak met de dokter maakt, en dat is weer behoorlijk prijzig. De volgende dag had ik een afspraak in de bibliotheek. Dat is ongeveer 10 minuten lopen. In mijn huidige staat 20 minuten dus. Gelukkig kon ik een lift krijgen van iemand en ook een lift terug dus dat was wel heel fijn. Als ik nog ergens anders moest zijn wilde ze mij daar ook wel heen brengen. Dat is inderdaad wel echt typisch Amerikaans. Zoals Ilse het ook al in het Chicago verslag beschreef, mensen maken heel makkelijk contact met je en zijn heel behulpzaam. Ook als ik een verslag moet schrijven en ik vraag aan iemand of die het even wil nakijken op grammatica, is dat nooit een probleem, ze doen het met alle plezier!

Het gevolg van mijn verzwikte enkel was dus dat ik een paar dagen gehinkeld heb, een paar dagen mank gelopen heb, een paar dagen een beetje mank gelopen heb, en vervolgens weer voorzichtig normaal probeerde te lopen. Helaas zit basketbal er dus niet in voor de komende weken. Hier heb ik flink van gebaald. Verder kom je weer in een soort ritme terecht van leren, een avondje een biertje uptown drinken en genieten van het mooie weer dat er soms was. Ik heb toch maar mooi in de laatste 7 weken zeker drie weken gehad waar de temperatuur boven de 25 graden was. Dat is zo’n 50 graden warmer dan een paar maanden geleden.

Met nog twee weken te gaan ben ik toch weer gaan basketballen. Hoewel mijn enkel nog wel erg gevoelig was en ik niet echt kon springen of veel explosiviteit had, vond ik het wel welletjes geweest. Het feit dat ik in principe iedere dag naar de rec kan gaan om te basketballen met andere mensen is zeker één van de dingen die ik heel erg ga missen in Nederland. Dus in de laatste twee weken ben ik bijna iedere avond naar de rec gegaan om te basketballen. Gelukkig is alles goed gegaan met m’n enkel. Tijdens het spelen had ik er wel last van waardoor ik niet voor 100% kon spelen, maar ik ben er niet nog een keer door heen gegaan.

Nadat ik terug was gekomen van spring break ben ik eens gaan rond vragen bij mensen wat hun plannen voor de zomer zijn. Ik wil zelf heel graag rondreizen, maar ik doe dat liever samen met mensen dan alleen. Jammer genoeg gingen een aantal mensen gelijk naar huis, hadden al plannen of gingen door met studeren in de zomer. Na wat rondvragen was Dennis de enige persoon die wilde (en kon). Dus toen zijn we gaan plannen. We wilden allebei graag naar Californië, dus dat was makkelijk.
Ons reisschema ziet er als volgt uit:
• 17 mei - 21 mei in Los Angeles
• 21 mei – 24 mei in Las Vegas
• 24 mei – 25 mei in Yosemite park
• 25 mei – 28 mei in San Fransisco
• 28 mei – 30 mei weer in Los Angeles

Dennis vliegt op 29 mei terug naar Duitsland. Dan op die dag komt Laura naar mij toe. Laura studeert ook psychologie in Nijmegen, en sinds we van elkaar wisten dat we allebei in dezelfde tijd in Amerika zouden studeren hebben we contact met elkaar gehouden. Toen ik haar mijn situatie voorlegde bleek dat de vriendin waar zij mee samen reisde ook op de 29e naar huis ging. Aangezien wij allebei nog wel wilden reizen, maar niet alleen, was de beslissing snel gemaakt. Met haar ga ik naar Albuquerque (dat is in New Mexico, 12 uur ten oosten van LA), Phoenix, en San Diego.
Op zaterdag 7 juni om 0645 vlieg ik terug naar Nederland. Dan kom ik de volgende dag om 0745 aan in Dusseldorf.

Ik kijk in ieder geval nu terug op een geweldig semester. Op het eind, als het afscheid steeds dichterbij komt, merk je ook pas echt hoeveel je bent gaan geven om de mensen om je heen. En dit afscheid nemen voelt toch heel anders dan het afscheid nemen van iedereen in Nederland. In Nederland neem je afscheid, maar je weet dat je iedereen gewoon weer over een klein half jaar ziet. Nu niet. Nu neem je afscheid voor een hele lange tijd. Misschien wel voorgoed. Van de mensen die ik ontmoet heb en die in Duitsland of Frankrijk wonen weet ik dat ik die eens “gewoon” kan opzoeken. Maar de mensen die in Brazilië, Dubai en Amerika zelf wonen… Dat weet ik nog niet zo zeker. Ik weet in ieder geval wel dat ik van een paar mensen afscheid heb genomen, voor een lange tijd, maar zeker niet voor altijd. Daar zijn ze al te goede en dierbare vrienden voor geworden. En hoewel het nu toch wel moeilijk en emotioneel is om afscheid te nemen, geeft het ook wel een goed gevoel dat je in zo’n korte tijd zo goed bevriend kan raken. Goodbye for now, but not forever.