Eerste ervaringen in Amerika

JAAAAAAAA, DAAR ISSIE DAN!!!!!! HET EERSTE REISVERSLAG!!!!!!
En hij is heel lang, dus pak iets te drinken, ga nog even plassen en ga er even goed voor zitten. ;)


Na een relatief korte nacht ging om 03:45 de wekker, ik voelde me gek genoeg niet eens zo heel moe. Ik had er onwijs veel zin, maar voelde me ook een beetje gespannen, nu ga ik echt zo weg. Gelukkig waren mijn koffers gepakt (10 uur geleden was dit nog niet het geval namelijk). Na ontbeten te hebben reden we (Ilse, mama en ik) rond half 6 naar Düsseldorf. Daar aangekomen als eerste maar m’n bagage inchecken en zelf inchecken. Nadat de mevrouw mij gevraagd had of ik mijn koffer helemaal zelf had ingepakt (ik dacht nee, dat zou nooit goedgekomen zijn, maar je knikt braaf ja), waar dat gebeurd was en of ik geen explosieven bij me had (ik vraag me echt af hoe ze reageert als iemand ja zegt, maar dat terzijde), mocht mijn koffer op de loopband en werd afgevoerd. Inmiddels was het half 8, om 09:15 was het de bedoeling dat ik door de douane heen moest en naar de gate zou gaan. Toen het zover was en ik afscheid moest nemen had ik het er toch wel moeilijk mee. Het is anders of je in Nederland afscheid van mensen neemt en je weet die zie ik 5 maanden niet meer, of je staat daar en weet dan, ik zie je 5 maanden niet meer. In Nederland weet je het wel, maar voelt het (nog) niet zo; je bent immers toch nog niet weg? Maar op dat moment voel je het echt door heel je lijf. Dat was een emotioneel moment.

In het vliegtuig heb je gelukkig een multimedia scherm. Hier staan een heleboel films op maar ook series en muziek. Toen ik eens goed om me heen keek, voelde ik me al een klein beetje in Amerika. Links voor me zat een man en die was dik. Ik verbaasde mij erover dat hij nog in de stoel pastte. En aan de andere kant van mij zat een Duitse man met zijn vrouw en dochter. Ik vond het wel grappig, deze man heeft gedurende de vlucht volgens mij alle delen van Home Alone gekeken. Maar goed. Uiteindelijk kwam ik aan in Atlanta. Het eerste waar ik me over verbaasde waren de beveiligers. Op Düsseldorf waren ze er ook, daar liepen ze de hele tijd rond op het vliegtuig. Maar de beveiligers in Atlanta, ik denk dat enkele daarvan al na 100 meter snelwaggelen buiten adem waren. Verder heb je dik en je hebt vadsig, sommige vielen echt duidelijk in de tweede categorie. Gek genoeg waren er ook alleen maar dikke vrouwen, maar dat zal wel toeval zijn. Toen ik aan het wachten was op mijn vlucht naar Cincinnati was er een american football wedstrijd bezig, waaronder het team uit Cincinnati. Wat ik wel leuk vond is dat de piloot in zijn inleidende praatje aangaf dat hij ons op de hoogte zou blijven houden van de stand. Omdat er misschien mensen zijn die de stand niet willen weten (ze willen de wedstrijd nog terug zien oid) zei hij dat hij het altijd van tevoren aan zou geven (spoiler alert….).

Eindelijk, Cincinnati. Vervolgens moet je dan als eerste nog een pokke-eind (als je al bijna 24 uur wakker bent en de afgelopen nacht minder dan 3 uur hebt geslapen is dat echt een pokke-eind) lopen om je koffers op te halen. Wat dan wel weer mooi is, is dat er dan gewoon een telefoon is, die je direct met je hotel verbindt en die sturen een busje om jou te komen halen. Nu is het typisch Amerikaans dat die jongeman die je komt halen jouw koffers in het busje zet. Ik was met een paar Chinezen maar die wilden persé hun eigen koffer vasthouden. En ook in het busje, er was een gedeelte om je koffer in te zetten, maar eigenwijs als ze zijn hielden zo ook allemaal stijf hun eigen koffer vast. Ik dacht die zullen aan het eind die man ook vast geen fooi geven, maar dat deden ze dan weer wel. Ik weet niet of de verbazing en blijdschap van de bestuurder vervolgens gespeeld of oprecht was, maar je kon het duidelijk zien. Ik heb het dus lekker Amerikaans gedaan, en het overgelaten aan de bestuurder.

Na een wat onrustige nacht, vaak tussendoor wakker geworden, heb ik lekker ontbeten in het hotel. In eerste instantie wilde ik beginnen met pancakes with maple sirup and ham, en daarna nog fruit ofzo, maar deze portie bleek gewoon Jeroen-proof te zijn. Ik zit niet zo vaak zo vol na het ontbijt. Na het ontbijt was het op naar Cincinnati.
Gelukkig rijdt er een bus naar Cincinnati. Het maakte verder niet uit hoe ver je reist, iedere busrit in deze bus kostte 2 dollar. Van te voren had ik uitgezocht waar ik heen wilde. Ik wilde All-Stars kopen, basketbalschoenen en een elektrische tandenborstel. Ik had de mijne niet meegenomen, die kon namelijk niet met 110V opgeladen worden. Nu zijn daar natuurlijk transformators voor, maar ik was te lui om die op te zoeken.
Ik wist waar ik heen wilde voor mijn schoenen, ik had de adressen braaf op een papiertje geschreven. Ik wist alleen niet waar ik een elektrische tandenborstel zou kunnen kopen.

Toen ik eenmaal in de bus zat viel mij het Amerikaanse rijden echt op. Op de weg wordt je aan beide kanten ingehaald en bij kruisingen waar een bord ‘stop’ staat moet je stoppen. Ik vond het er alleen best debiel uit zien, we kwamen aan bij een kruising, er was in velden of wegen niemand te bekennen, maar alsnog zie je de buschauffeuse aandachtig naar links en rechts kijken terwijl ze echt helemaal stil staat.
Omdat ik toch ook maar de enige in de bus zat, raakte ik aan de praat met haar. Wat wel leuk was om te merken, was dat mensen zich echt verbonden voelen met hun staat. Zij kwam namelijk uit Kentucky, en die mensen waren ook echt veel aardiger dan de mensen uit Ohio. Verder wist ze ook wel waar ik een elektrische tandenborstel kon kopen, bij de pharmacy, 50 m bij de bushalte vandaan waar ik eruit moest. Dit ging dus een stuk makkelijker dan gedacht. En op de adressen die ik had opgeschreven bleken niet de winkel te staan die ik zocht.

Ik had ook nog een adres opgeschreven van de Footlocker. Dit was alleen wat verder weg uit de stad en hier zou ik dan een bus voor moeten nemen. Ik sprak iemand aan om te vragen hoe ik daar zou kunnen komen. Het duurde een tijdje voordat hij wist welke straat ik bedoelde (ik sprak de straatnaam finaal verkeerd uit). Vervolgens nodigde hij me uit om wat met hem te gaan drinken, wat ik afsloeg. Ik dacht als ik ja zeg, moet ik achter hem aanlopen en ik heb geen idee waar hij dan heenloopt. Ook had hij inmiddels gezegd welke bus ik nodig had en deze bus vertrok over 5 minuten. Ik vroeg dus vriendelijk of hij me anders naar de bushalte kon brengen. Toen we in de bus zaten wilde hij nog van nummers wisselen, zodat we in contact konden blijven. Ik zei dat ik nog geen Amerikaans nummer had, dus nog niet bereikbaar was. Vervolgens heb ik dus zijn nummer maar opgeslagen met de belofte hem te smsen als ik een Amerikaans nummer heb (waar ik nog niet over uit ben of ik dat ook daadwerkelijk ga doen).

Gelukkig stond de Footlocker wel op het adres wat op internet stond. Hier heb ik mooi 2 paar nieuwe basketbalschoenen gekocht. Helaas hadden ze niet de All-Stars in mijn kleur en maat. Hier dichtbij was een smoothiezaak. Echt, wat hebben ze daar freaking veel keus. Verder kan je ook nog kiezen voor losse extra’s. Denk hierbij aan cafeïne, proteïne, antioxidanten en nog veel meer. Hier heb ik dus lekker een kingsize (ruim een liter) smoothie genomen als lunch. Ik had het vervolgens wel gehad dus ik ging weer op weg naar het hotel.

Wat me ook opviel is dat mensen je vaker aanspreken. Ik werd echt letterlijk in iedere winkel begroet, en gevraagd of ze mij konden helpen. Zelfs als je wat snoep in een winkel staat uit te zoeken. Toen ik terug naar de bushalte liep na bij de Footlocker geweest te zijn werd ik aangesproken door iemand. Die zei dat hij naar een begrafenis moest. Hij had zichzelf alleen buiten gesloten en al zijn huisgenoten zaten in Michigan. Hij had vervolgens 5 dollar nodig om daar te komen. Nu klinkt dit misschien wat ongeloofwaardig maar hij zag er redelijk netjes uit (zijn kleren helemaal in vergelijking tot zijn baard) en hij had bloemen in zijn hand. Of het nou waar was of niet, ik heb hem 2 dollar gegeven. Ook al was het zo, ik vond 5 wel veel. En was het niet zo, dan 2 dollar voor alle moeite die hij gedaan had.

Toen ik vervolgens op de bus wachtte, werd ik aangesproken door iemand. Geeneens een begroeting maar hij begon dat hij net van het ziekenhuis kwam waar zijn broer op life-support lag. Hij was ineens in elkaar gezakt en de kans was groot dat zijn voeten geamputeerd moesten worden. Dat is best heftig en moeilijk zei ik vervolgens. En vervolgens liep de man 5 meter bij mij vandaan en bleef daar staan en zocht geen contact meer. Toen ik in de bus naar het hotel zat viel me pas op wat hier de “stop-knopjes” zijn. Waar wij gewoon een knopje hebben, hebben ze hier een ijzerdraad door de bus lopen waar je aan moet trekken. Wat ook enorm opviel was dat deze bus echt heel smerig is, zo smerig dat je gewoon bijna niet meer door het glas naar buiten kon kijken.

Al met al maakte alles hier heel veel indruk op me. Heel bijzonder hier allemaal en een hele andere cultuur dan dat ik gewend ben in Nederland. Ik ben benieuwd wat ik nog meer ga meemaken!!