Chicagooo

Hoi allemaal!

Nu ik (Ilse) in Amerika ben type ik ook een verslag, yeuy! Nou scheelt het dat Jeroen en ik een hele andere stijl van verhalen uitschrijven hebben, dus dat verschil merken jullie toch wel op. Terwijl ik dit type zitten Jeroen en ik op vliegveld Chicago O’ Hare. Na een heerlijke week samen in Chicago, vlieg ik straks terug naar Nederland en pakt Jeroen weer de bus richting Oxford. Het weer hier was wel wat minder goed dan de normale verwachtingen voor deze tijd van het jaar, en heel veel slechter dan het weer in Nederland, maar desondanks hebben we het heel fijn gehad.

Op vrijdag 21 maart pakte ik het vliegtuig en stapte Jeroen de bus in. Eenmaal in Chicago geland was Jeroen nog onderweg naar het vliegveld, omdat hij vertraagd was met de bus. Na zo’n 3 keer op en neer en heen en weer lopen (ik ben een ster in verdwalen) vond ik de vliegveldtrein naar de goede terminal, waar ik dan weer de treinen richting het centrum zou vinden. Ondertussen waren Jeroen en ik aan het smsen, over op welk adres we eigenlijk verbleven en waar we elkaar zouden vinden. Uiteindelijk zijn we precies langs elkaar gelopen, ook een hele prestatie! Maar goed, toen we dan toch elkaar gevonden hadden was het op naar de trein en onze slaapplek die we via AirBNB tegenkwamen.

Wat een luxe! Eigen badkamer, king size bed en meer kussens dan Jeroen en ik samen bezitten. Daarnaast een hele vriendelijke host, die ons gedurende de week meerdere malen ontzettend goed geholpen heeft met van alles. Op die eerste dag hebben we verder niet zo heel veel gedaan, broodje gehaald als avondeten en gewoon genieten van het samen zijn.

Ik had een vrij gigantische lijst met dingen die ik wilde kopen in Amerika, dus de eerstvolgende drie dagen hadden een gezamenlijk doel: SHOPPEN!! Jeroen ging (met tegenzin) ook mee. ;) Mijn ritme was, mede dankzij mijn jetlag, zo opgeschoven dat ik elke ochtend rond half 7 wakker werd. Beeeetje jammer, maar zo bleef ik via mijn telefoon wel goed op de hoogte van alle gebeurtenissen op facebook. Zoals jullie zonneschijn en 20 graden! Een beetje jaloers werd ik er wel van hoor, met onze temperaturen rond het vriespunt. Al hebben wij op zondag sneeuw gehad, woeiiii! Vooral ik werd daar kinderlijk blij van, Jeroen vroeg zich meer af waarom hij met een kleuter op stap was, haha.

Op dinsdag hadden we een relaxdagje gepland, na al het shoppen. Eerder die week was met onze host, Bob, ter sprake gekomen dat we wel met hem mee zouden mogen naar Costco. Voor de mensen die dat niet kennen: een soort van Walmart, maar dan groter. Alles is groter, de verpakkingen, de stallingen, etc. Ik zou zeggen, doe voor de grap een google image search, dan krijg je er wel een redelijk beeld van. Deze winkel kende ik al van naam omdat ik met mijn familie naar Canada ben geweest, maar voor Jeroen was het helemaal nieuw. Je mag er alleen met een pasje naar binnen, dus zonder Bob hadden we hier niet heen kunnen gaan. Uiteindelijk bleek aan het einde van de ochtend dat het voor onze planning het makkelijkst was om die dinsdagmiddag naar Costco te gaan. Volgens mij spreek ik ook voor Jeroen als ik zeg dat we onze ogen uitgekeken hebben. Er was zo veel en het was zo groot! We hadden niet gelunched, maar met alles wat je daar kon proeven was dat niet zo’n probleem. Die avond zijn we nog naar een comedy show geweest. Niet iedereen was even grappig, maar we hebben ons wel goed vermaakt en veel gelachen!

Toen het grootste gedeelte van het boodschappenlijstje afgevinkt was en we ons rustdagje gehad hadden konden we dan toch eindelijk Chicago zelf gaan verkennen, buiten het winkelgebied om. Onze slaapplek was in de wijk Lincoln Park. De wijk heet naar het gigantische park dat daar ligt en in dat park is ook een dierentuin. Gratis! Daar moesten we als Nederlanders natuurlijk even gekeken hebben, als het toch niks kost. Tussen alle luidruchtige schoolkinderen door hebben we een rondje gelopen, foto’s gemaakt (nouja, dat deed ik alleen) en eekhoorns achtervolgd. Was leuk!

De planning voor de dag was heel toeristisch en vrij vol, omdat het ongeveer onze enige zonnige dag was in Chicago. Dus alle leuke buitenplekjes en uitzichtdingen moesten we die dag heen. Na de dierentuin was dan ook de Hancock tower aan de beurt. Nu is er in Chicago een andere toren waar je schijnbaar echt heen moet, maar Bob gaf ons het advies om naar deze iets lagere toren te gaan omdat die een stuk rustiger en iets goedkoper was. Dus dat hebben we maar gedaan dan. Op de 94ste verdieping was het uitzicht net zo mooi als verwacht. Dat goed vastleggen op de foto gaat eigenlijk niet, maar ik heb wel een poging gedaan natuurlijk. Onderaan de toren was een Cheesecake Factory. Lijkt in niks op de versie van The Big Bang Theory, maar heeft wel hele goede taart! Die je daadwerkelijk als take-out mee kan nemen, ik vind dat mooi. Dus met onze stukjes taart in een plastic tasje zijn we op stap gegaan richting Navy Pier.

Navy Pier is een typisch toeristisch iets in Chicago, is mij verteld. Met een reuzenrad (wat uit stond...) en allemaal kraampjes met souvenirs straalde het dat ook wel uit. Maar het was wel leuk! Vanuit Navy Pier zijn we naar Millennium Park geweest, doorgelopen langs Buckingham Fountain (waar zelfs nog ijs op lag) en uiteindelijk uitgekomen bij een stukje Chicago vanaf waar je een geweldig uitzicht had op de skyline van Chicago. Ondertussen was ik lichtelijk bevroren, dus hebben we de bus gepakt naar centrum Chicago, ‘downtown’. Daar heb ik tijdens het heerlijke avondeten weer kunnen ontdooien en voordat we het wisten was het alweer tijd om richting huis en bed te gaan.

De dag daarna hadden we nog niet echt iets gepland, het zou ook gaan regenen enzo. We begonnen met plannen maken voor de laatste dagen, en zijn daarna op ons gemakje richting downtown gegaan. Ik had nog één winkel waar ik graag langs wilde en verder leek het ons wel fijn om een keer in het centrum rond te lopen zonder ergens heen te ‘moeten’. Dus na een bezoekje aan de Dunkin’ Donuts (dat was heel lekker!) hebben we rustig rondgewandeld. Wat wel op de planning stond voor die dag was langs Pizzeria Uno gaan, voor de deep dish pizza. Een gerecht waar Chicago bekend om staat, schijnbaar. Ik kan niet zo goed uitleggen wat het nou is, maar het is iig een veel dikkere pizza dan wij bekend zijn. Een beetje het kindje van een quiche en een pizza, ofzo. Maargoed, dat was heel lekker! Het vulde wat meer dan we van tevoren hadden verwacht dus we kregen, ook typisch Amerikaans, de restjes mee in een doosje.

Oh ja trouwens even heel iets anders, aansluitend op de dingen waar Jeroen zich over verbaast in Amerika; ik heb me vooral verbaasd over hoe vriendelijk iedereen is! Niet alleen de left overs die je standaard mee krijgt, maar ook het meisje wiens enige functie die avond was om gratis iedereens water bij te vullen. En alle free refills overal. Maar vooral toen we aan het shoppen waren merkte ik het. Dat begon dan al in de bus, wanneer er een oudere dame of heer instapte. In Nederland heb je dan altijd die paar tellen waarin iedereen elkaar aankijkt, in de hoop dat iemand anders opstaat en zij lekker kunnen blijven zitten. Niks daarvan in Chicago, zodra die persoon in de buurt van een stoel kwam stond er iemand op voor ze. Zo netjes! In de winkels en ook op straat heb ik verder ontzettend vaak meegemaakt dat iemand mijn pad kruiste, ruim 3 stappen verder dan waar ik liep en dat die persoon dan sorry zei. Terwijl ze nog helemaal in de weg liepen. Dat was zo’n andere ervaring dan de knal tegen je schouder en de verwijtende blik die je in Nederlandse winkelstraten nog wel eens krijgt. Nog een laatste voorbeeld van die vriendelijkheid; wanneer Jeroen en ik zoekend rondkeken omdat we niet precies wisten waar we heen moesten werden we meestal al heel snel aangesproken door iemand die vroeg waar we heen wilden en die ons dan vervolgens de weg wees. Ik vind dat zo aardig! Anyway, ik dwaal af, dus ik zal weer even vertellen over wat we allemaal gedaan hebben in Chicago.

Onze laatste volle dag, de vrijdag, zijn we vroeg opgestaan om naar het Museum of Science and Industry te gaan. Wat is hier veel te zien en doen zeg! Er was een Disney expositie, er was daar een onderzeeër die de Amerikanen tijdens WWII veroverd hebben van de Duitsers, vliegtuigen, treinen, kuikentjes, mini-stormen, echt heel veel! Jeroen en ik hebben samen ervaren hoe sterk de wind is tijdens een tornado, we hebben (op een beeldscherm, maar toch) bosbranden geblust en we hebben ons vooral heel goed vermaakt. We zijn er ook een stuk langer gebleven dan we van tevoren verwacht hadden, altijd een goed teken. De rest van de dag was gevuld met een bezoekje aan wat vroeger de bibliotheek van Chicago was (een heel mooi gebouw!) en avondeten. We hebben typisch Amerikaanse gerechten op. Ik koos Mac & Cheese, Jeroen had Meat Loaf. Die avond zijn we lekker thuis gebleven. Samen series kijken en genieten van onze voorlopig laatste avond samen.

En voordat we het wisten was het zaterdag, de dag waarop ik terug moest naar Nederland en Jeroen de bus pakte naar Oxford. ’s Ochtends zijn we eerst nog langs The Conservatory in Lincoln Park geweest. Dit is een soort van hele grote plantenkas, met allemaal verschillende ‘kamers’. En in die ruimtes worden verschillende temperaturen en klimaten aangehouden om zo allemaal verschillende plantensoorten te laten groeien. Het was daar echt heel warm, vooral vergelijken met de buitentemperatuur, maar het was wel erg mooi! Daarna was het dan toch echt tijd om naar het vliegveld te gaan, jammer genoeg. Jeroen was zo lief om mij weg te brengen, dus afscheid nemen hoefde gelukkig nog even niet. Doordat er eerder die week een trein de roltrap op gereden was konden we niet met de trein naar het vliegveld. We konden wel naar het station ervoor, en daar de bus pakken naar het vliegveld, dus dat hebben we maar gedaan. Dat ging verder allemaal prima, koffer inchecken was ook geen probleem (hij was iets te zwaar nu, met al het eten en wat kleren van Jeroen) en toen waren we weer terug bij het begin van dit verslag. Het begin van dit verslag heb ik inderdaad in Amerika getypt. Ondertussen ben ik alweer bijna een week thuis en maak ik op mijn kamertje in Utrecht het verslag af. Afscheid nemen is stom, en helemaal als je weet dat je elkaar pas na ruim twee maanden weer gaat zien. Tijdens het afscheid heb ik me nog heel braaf groot gehouden, maar in het vliegtuig heb ik stiekem toch wel een beetje gehuild.

Gelukkig kunnen Jeroen en ik samen terugkijken op een heerlijke week in Chicago, en we zijn over de helft! Jeroen is nu langer weg dan dat het duurt voor hij terug komt en in de tijd dat hij weg is heb ik nog genoeg te doen, dus dat scheelt een beetje. Het volgende verslag kunnen jullie weer van Jeroen’s hand verwachten, maar ik vond het erg leuk om ook een verslag te typen! Hopelijk vonden jullie het ook leuk om te lezen, haha. Mocht je denken dat het heel lang is, troost je dan met de gedachte dat ik alsnog heeeel veel niet verteld heb.

Oh en nog een aandachtspuntje bij het bekijken van de foto's, hij lijkt ze hieronder niet allemaal te pakken. Er staan er 20 van de 22. Dus als je écht alles wilt bekijken even links in het menu op 'Foto's' klikken en dan de foto's bij dit verslag bekijken. Daar staan ze wel alle 22. :)